خدا

آدمها به زمین وابسته اند، زمین به خورشید و خورشید به کهکشان و همین طور الی آخر...
نظم این جهان بی نظیره...
یه کامپیوتر چند میلیون تومنی یا حتی سوپرکامپیوترهای چند میلیون دلاری هم تعداد محدودی کار در یه لحظه می تونن انجام بدن، ولی فقط بدن ما انسان ها در لحظه میلیونها کار را همزمان انجام می ده.
خدایی که پشت این همه نظمه، خیلی مهربونه و خیلی دوستمون داره.
داشتم به قرآن و معجزه بودنش فکر می کردم، به نتایج بالا دست پیدا کردم...

مانیتور 24 اینچی!

دیشب رفتیم و بالاخره مونیتور 24 اینچ ال جی مدل 24MP68VQ را خریدم. با پورت اچ دی ام آی و خروجی هدفون و کلی امکانات دیگه ای که داره، باعث می شه که تجربه ام از کامپیوتر کلاً متفاوت بشه...
700 هزارتومن قیمتش بود. اما حداقل از دو مانیتوری نجات پیدا کردم...
داشت گردن و چشمم را از بین می برد. مدام از روی این مانیتور روی مانیتور دیگه نگاه کردن اعصاب خرد کن و البته عذاب آور بود.
یه مدت طولانی ازش استفاده کردم. خدا را شکر تمام شد... انشالله که بتونم به خوبی از این یکی هم استفاده کنم...

جوانمردی و معلمی

امروز که داشتم اقدام پژوهی یکی از معلم‌ها را تایپ می‌کردم، بی اختیار بغض و اشک بهم فشارآورد. خانم «ح» شما یه قهرمان جوانمرد هستید.
امروز نشان قهرمان وبلاگم را به شما تقدیم می‌کنم.
امیدوارم که در سایه ‌ی ایزد منان همیشه شاد و همیشه خوش باشید.

فکر بکر!!!

برای خرید مانیتور تصمیم گرفتم که کمی عجله را بذارم کنار و با فکر برم جلو!
مونیتور 24 اینچی معمولی به دردم نمی خوره، من اولترا واید می خوام... ال جی 29 اینچی را می تونم با یک میلیون و دویست یا سیصد بخرم، اما بهتره که پولش را خرد خرد پس انداز کنم.
برای همین رفتم توی فکر حساب گنجینه سپهر بانک صادرات و اینکه ماهانه یه مبلغی بریزم به حساب تا اینکه بتونم سر یک سال، پولش را در بیارم و مانیتور را بخرم...
به این می گن فکر بکر...

حیفه!

یه قانونی هست به نام حیفه بین ایرانی ها:
حیفه! نگهش دار، حیفه! از دستش نده...
وقتی توی مضیقه قرار می گیری و می خوای یه چیزی که داری را بفروشی، همه همین توصیه ها را بهت می کنند، ولی وقتی می گی خب بهم کمک کنید تا چیزی را که دارم نفروشم، البته نه کمک بلاعوض، کمک به عنوان قرض، یهو همه جا خالی می کنند و قانون حیفه به قانون هر جور صلاح می دونی تغییر پیدا می کنه...
دست آخر هم اگه خوب بشه، می گن ما گفتیم، وقتی هم بد بشه، همه می گن ما نبودیم!
بگذریم...
چند وقته که می خوام مانیتورهام را عوض کنم.
یه تبلت لنوو، یه ال ای دی سامسونگ و یه سی آر تی ال جی دارم. می خوام رد کنم و با قانون حیفه مواجهم...
چند روز پیش که یک میلیون و صد می دادم به دانشگاه مشکل خودم بود با این که کسی دیگه مشکل را ایجاد کرده بود،باز باید خودم پرداخت می کردم، حالا هم مشکل خودمه...

فراسو 8900

یه کیبورد فراسو ۸۹۰۰ خریدم. ۷۱۰۰۰ تومن... به رنگ مشکی.
کیفیتی که فراسو ۸۹۰۰ اولیم داشت را نداره! اون چیز دیگه ای بود! یه چراغ یو اس بی داشت و روی صفحه  کلید نرمش یه کاور خیلی زیبا بود و سی دی درایور هم داشت!
این یه کمی دکمه هاش همین اول کار سفتن!
خب بالاخره هر روز کیفیت ها کمتر می شه!
اما در کل دوستش دارم. کیبرد خوبیه...

یه روز دیگه...

برای شرکت دارم کار ویراستاری انجام می دم.
کاری که ازش بدم میاد. اگه بدم نمی اومد، از دفتر روزنامه بیرون نمی اومدم!
به هر حال گذشته ها گذشته. این روزها اصلا حوصله بحث حتی با خودم را هم ندارم. زود از کوره در می رم و بی تابم.
اخبار دنیا را دنبال می کنم، کمی کار می کنم، و بیشتر می خوابم!
همه چیز آرام و مرتبه، فقط فکر من آرام و مرتب نیست.

جاکلیدی جدید

فعلا شرکت کار جدید برام نداره. البته به معنای تسویه حساب و پایان همکاری نیست.
اره ام را روشن کردم و یه جاکلیدی جدید ساختم. هنوز رنگ نشده و در مرحله ی چسبیدنه،  با این همه قشنگ شده و عکسش را می گذارم:

این یکی با اون قبلی فرقش اینه که از دو رنگ چوب ساخته شده. چوب که نه، تخته سه لایه!
حدود 3 ساعت کار برد.
وقتی تکمیل شد و قلاب هاش را نصب کردم باز عکسش را می ذارم...
دیگه خبری نیست. همه چیز مرتبه و زندگی در جریانه...

یک میلیون و نود و هشت هزار تومن!!!

نامه ی غرامت دانشگاه را گرفتم. متنش تو این مایه است:
با توجه به استفاده رایگان از دانشگاه شایسته است که یک میلیون و نود وهشت هزار تومن غرامت به حساب نمی دونم کجا واریز بشه!
آش نخورده و دهن سوخته!
اگه برم صحبت کنم که بذارن یه ترم باقیمانده را هم بخونم، یه مدرک بهم می دن که ارزشش از کاغذی که روش چاپ می شه کمتره، نخوام هم یا باید قید مدارک دبیرستان و دانشگاهی که در آینده می خوام برم را بزنم، یا اینکه پول را رد کنم!
چاره ای نیست! باید خرج کنم و تاوان خودخواهی های دیگران را بدم!!!
بگذریم.
از شرکت کار جدید گرفتم و هنوز شروع نکردم.
یه گیرنده ی دیجیتال (ست آپ باکس) هم گرفتیم که داریم تستش می کنیم. با مارک دنا. کیفیتش خوبه.

بعضی ها

بعضی ها هستند که وقتی بعد از مدت ها باهاشون سلام و تعارف می کنی، جواب سلام را نمی دن و خیلی خلاصه از سر خودشون بازت می کنند.
بعضی ها هستند که وقتی یه چیزی می خوان، انتظار دارن سریعا همون لحظه براشون آماده بشه.
همین بعضی ها وقتی چیزی که می خوان را دیگران براشون آماده نکنند، تیریپ افسرده می گیرن و سعی می کنند با قهر بهش برسن.
اینها عوضی هستند و ازشون باید دوری کرد. توی تلگرام بلوکشون کرد. توی خیابون که دیدینشون راهتون را کج کنید و اگه رو در رو شدید باید روتون را بر گردونید.
چون این عوضی ها از انرژی شما تغذیه می کنند تا شاد باشن و شما افسرده باشید...
این موجودات حتی لیاقت این را ندارند که دلتون براشون بسوزه...

دیروز و امروز

دیروز میهن بلاگ باز نمی شد، نمی دونم چرا!
برای همین امروز وبلاگم را به روز کردم...
دیروز رفتیم نجف آباد و تیران و چادگان گشتیم ، جاتون خالی.
امروز هم با پدرم رفتیم مرکز شهر و یه کیف سامسونت خریدم. می خوام برای اول مهر انشالله ثبت نام کنم برای دانشگاه علمی کاربردی رشته ی چاپ. بهتر از این سرگردانی و بلاتکلیفی حالاست. کار درست و حسابی که ندارم. حوصله ام هم توی خونه سر می ره. مدرک دبیرستان هم که ارزش نداره. پس بهتره که برم و فعلا یه فوق دیپلم بگیرم.
این همه سال کار کردم، هیچی به هیچی! خوبی فوق دیپلم اینه که مدتش دوساله و زود تمام می شه و مثل لیسانس چهار سال نیست. از طرفی واحدهای رشته ی چاپ را که دیدم، فهمیدم که رشته ی علمی و قشنگیه.
 مثل کتابداری یه مشت تئوری فلسفی بدون قانون و قاعده نیست که هر کدومش را از یه جا دزدیدن و آوردن سر هم کردن به اسم رشته ی دانشگاه مقطع لیسانس!!!
یک میلیون و صد هزار تومن باید بدم به دانشگاه علوم پزشکی تا بتونم مدرک دبیرستانم را پس بگیرم. آش نخورده و دهن سوخته...

بعد از چند روز...

قراره فردا برگردیم خونه. حدود 10 روزه که آپارتمانیم و باید برگردیم.
توی این 10 روز 4 تا آمپول زدم و حالا دارم کپسول های کوآموکسی کلاو می خورم! گلودردم خوب نشده!
***
دیشب ساعت  4، دوباره بی خوابی زده بود به سرم و اینکه چرا نباید یه مدرک تحصیلات عالی داشته باشم. خوب که فکر می کنم می بینم که مدرک به دردم نمی خوره، ولی داشتنش کلاس داره!!! نمی دونم چه کار کنم: بی خیال باشم یا دوباره خودم را درگیر کنم و برم توی یکی از این دانشگاهها و سعی کنم یه مدرک بگیرم.
با اینکه توی فکراستخدام دولتی نیستم، اما نمی دونم چرا اینقدر نداشتن مدرک عذابم می ده...
حالا فرض می کنیم که توی یه رشته ی دهن پر کن مثل زمین شناسی فارغ التحصیل شدم. بعدش چی میشه؟ استخدام می شم؟ زن می گیرم؟
آخه یکی نیست بهم بگه که مدرک می خوای برای چی که اینقدر بهش فکر می کنی!
***
امروز مراسم سوم و هفته ی خاله ی مادر را یکجا گرفتند. من نرفتم و نشستم اینجا دارم وبلاگم را به روز می کنم، چون گلوم درد می کنه و مثلا دارم استراحت می کنم!
***
با اپ نمای خیابان گوگل سعی داشتم که عکس آپلود کنم، ولی متأسفانه نشد. ظاهرا گوشی هوشمندم به اندازه کافی قوی نیست.

اولین روز سال 96

سال نو مبارک...

***
اولین روز بهار 96 چندان زیبا آغاز نشد. خاله ی مادرم که مدت زیادی بود مریض بود، امروز به رحمت خدا رفت.
 صبح رفتیم به آرامستان و در خاکسپاریش مادربزرگم را همراهی کردیم و برگشتیم.
رفتن به آرامستان و دیدن قبرها آدم  را به فکر فرو می بره. اینکه آخر و عاقبت هممون به همین جا ختم می شه، کمی ناراحت کننده است، ولی خب، مرگ هم قسمتی از زندگی است و اگه نباشه، زندگی معنی پیدا نمی کنه.
***
بابابزرگم می خواست که در مراسم خاکسپاری از اول تا آخر حضور داشته باشه و در آرامستان نزدیک بود خسته بشه. سنشون بالاست و سربالایی آرامستان حسابی نفسشون را گرفت. خدا را شکر که مشکلی پیش نیامد.
***
همراه اول عیدی می ده و به من امسال هم مثل دو تا عیدی دیگه ای که ازش گرفتم، 5000 تومان عیدی داد. وقتی کسی را نداشته باشی که باهاش صحبت کنی، چه فرقی می کنه که 1000 تومن شارژ داشته باشی یا 100000 تومان!
***
کلی برنامه ریزی داشتیم برای روز اول عید! دلم می خواست برم خانه ی مادربزرگ و بابابزرگ و اونجا بمونم و کمک مامان بزرگم از مهمونهای عیدش پذیرایی کنم که نشد. خدا رحمت کنه خواهر مادربزرگم و همه ی رفتگان را...

آخرین پست سال ۹۵

امروز با خانواده رفتیم امامزاده حمزه علی بلداجی زیارت و بعد هم رفتیم بلداجی و کمی خرید کردیم.

دارم سعی می کنم آخرین تستهایی که از شرکت گرفتم را توی سایتشون ثبت کنم.

شهر توی این روزها و دقایق و ساعات پایانی سال،‌ خیلی شلوغه. پیاده روی از ماشین سواری کیفش بیشتره،‌ چون سرعت حرکت از ترافیک ماشینها توی مرکز شهر خیلی بیشتر می شه!

این آخرین پست سال ۹۵ منه و بعد از این هر پستی بذارم مال سال ۹۶ می شه.

سال ۹۵ با اینکه استارت خوبی برام نداشت،‌ از حقه بازهایی که می خواستند سرم کلاه بذارن و به اسم استخدام ازم اخاذی کنن گرفته تا شراکت با دوست پدرم که اون هم یه آدم حقه باز دیگه از آب در اومد و ... اما پایان خوبی داشت و با آدمهای خوبی هم آشنا شدم مثل همین شرکتی که دارم باهاش کار می کنم.

حداقل توی این سال یاد گرفتم که دیگه هر کاری می خوام بکنم با فکر و مشورت باشه. این را یاد گرفتم که خودم برای خودم تصمیم بگیرم و عقلم را دست هر کسی ندم.

خلاصه با تمام بدیهاش، سال ۹۵ داره برای من به خوبی تمام می شه.
انشالله که در سال جدید هیچ مشکلی نداشته باشیم و به راحتی زندگی کنیم. انشالله.

داروهای بابابزرگ

وقتی درب کمد بابابزرگ باز شد، قوطی های داروی قلب و ... مثل یه داروخانه روی هم چیده شده بودن، با یه نظم خاص.
یادم افتاد که 23 یا 24 سال پیش که یه بچه بودم، وقتی درب کمد بابابزرگ باز می شد، قوطی های سیگار روی هم چیده شده بودند. اون موقع بابابزرگ به خودش اهمیت نمی داد و الان وقتی کنارش می شینم، صدای نفس کشیدنش خیلی سنگینه. یه کمی دلم فرو ریخت...